Genieten...
Door: Gerrinda Ligtenberg
Blijf op de hoogte en volg Gerrinda
04 Maart 2014 | Zuid-Afrika, Gordons Bay
Lieve bloglezers,
Komt het voorjaarszonnetje er in Nederland al een beetje door? De tijd vliegt! Vandaag over precies 3 weken hoop ik weer voet op Nederlandse bodem te zetten. Soms heb ik echt van die momenten dat ik al een brok in mijn keel krijg bij het idee alleen al om afscheid te moeten nemen van de kinderen en natuurlijk die super aunties. Aan de andere kant kijk ik er ook erg naar uit om iedereen in Nederland weer te zien.
De afgelopen paar weken heb ik weer het nodige meegemaakt en beleeft. Zal jullie meenemen in een paar van die momenten.
Zo heb ik weer een dag in het ziekenhuis doorgebracht. Wat een belevenis. Één van de jongste kinderen viel en had een gat ik zijn hoofd. Samen met auntie Rieneke zijn we eerst naar de huisarts geweest. Helaas kon zij de wond niet hechten en moesten we alsnog naar het ziekenhuis. Daar aangekomen was het al eerst een zoektocht naar de eerste hulp. Wegwijzers zoals we die in Nederland kennen hebben kennen ze daar niet. Eindelijk na een hele rit door het ziekenhuis kwamen we aan op de eerste hulp. Daar moet je dan bij een kerel die denkt dat hij leuk is het kind aanmelden. De regel is dan dat één persoon met het kind naar binnen gaat en de andere moet in een wachtkamer blijven zitten. Rieneke ging dus met H. mee en ik bleef in een wachtkamer zitten. Inmiddels was het denk ik rond 11.30 uur. Ik heb mijn ogen uitgekeken. De wachtkamer waar ik zat kijk precies uit op de post waar de ambulances aankwamen. De patiënt wordt uit een ambulance gehesen, op een stoel neer gezet en voor de rest aan hun ‘lot’ over gelaten. Of dan moet er eerst een half uur gezocht worden naar een rolstoel. Om 12.00 uur zal ik Rieneke met H. al langs lopen. Dat ging dus mooi snel. Ook één van die bewakers kwam naar mij toe dat ze al bijna klaar waren. Vervolgens ging iedereen een uur pauze houden en moesten wij dus maar wachten op een tetanusspuit. Komt er ook nog een half dronken gozer binnen die helemaal tegen mij begint te schreeuwen. Verstand op nul en gewoon doorlezen in het boek wat ik voor de zekerheid maar mee had genomen. Na twee uur wachten op een tetanusspijt konden we eindelijk terug naar huis. Dat was een bijzonder dagje ziekenhuis.
Een Zimbabwaanse kerkdienst is ook een belevenis om nooit meer te vergeten. De werkgelegenheid in Zimbabwe is zo slecht dat veel mensen naar Zuid-Afrika komen om hier te werken. Dus ook bij Goeie Hoop werken een aantal Zimbabwaanse vrouwen. Met één van die vrouwen ben ik op een zondagochtend mee geweest naar de kerk. De cultuur is daar zo dat iedereen moet verstaan wat je zegt. De gebeden worden daar heel intens beleeft en sommige mensen schreeuwen echt letterlijk. Voor ons komt dat misschien heel oneerbiedig over maar als je ziet met wat voor intense dat gebeden wordt, wordt je er zelf stil van. Ook als er gepredikt wordt gaat dat met zo’n enorme stemverheffing dat je na 4 uur in de kerk te hebben gezeten je oren er echt aan fluiten.
Ook is er weer enorm veel gelachen samen met de kinderen. Zet vijfentwintig kinderen, zeven Hollandse aunties en twee Italiaanse clowns in een schuur en je hebt pret voor honderd. De tranen rolden echt over mijn wangen van het lachen. De kinderen die vol ongeloof zaten te kijken hoe ze die trucs toch wel niet voor elkaar kregen. En wij die doorhadden hoe klungelig die clowns waren en natuurlijk de reacties en ongeloof op het gezicht van de kinderen. Gigantisch lachen.
Of naar een heuse Valentijnsparty gaan. Valentijn wordt hier heel anders gevierd dan in Nederland. Het is een dag van liefde. Dat je, je naaste bedankt en koester omdat ze er voor je zijn. Zo moesten alle kinderen in het rood/wit naar school en hadden wij voor alle kinderen een lolly met een lief briefje op hun bed gelegd. Maar één van de aunties van beneden nodigde ons uit voor een valentijnsparty van haar kerk. Na eerst wat terughoudend te hebben gereageerd hebben we toch ingestemd om mee te gaan. Samen met Rieneke, Willemijn en Arjanne was het al eerst een zoektocht waar we precies moesten zijn. In elke kerk was namelijk een valentijnsparty en welke kerk moesten we hebben? Uiteindelijk hebben we het toch gevonden en stond ons een gezellig avond te wachten met heerlijke Afrikaanse hapjes. Bijzonder om te ervaren hoe de echte Afrikaner dit feest beleeft. Baie dankie auntie Ursula!
Samen met de aunties heb ik weer het nodige ondernomen naar de musical Sound of Music, een rugbywedstijd bekijken in een gigantisch stadion, braaien op ons balkon, kroketten eten in Stellenbosch te veel om op te noemen.
Helaas hebben wij ook afscheid moeten nemen. Allereerst van M. met een stralend gezicht kwam ze samen met haar adoptieouders aan bij Goeie Hoop voor haar afscheidsfeestje. Mooi om te zien dat zo’n vrolijk meisje een goede toekomst tegemoet gaat. De kinderen hebben gezongen en gedanst en natuurlijk hebben de aunties nog even flink geknuffeld met M. Wonderlijk hoe Gods weg gaat in het leven van dit jonge meisje. Maar ook hebben we afscheid moeten nemen van auntie Linda. Na een aantal jaren te hebben gewerkt hier in Goeie Hoop gaat zij terug naar haar man en kinderen in Zimbabwe.
Voor mij breekt nu echt de laatste fase aan in Zuid-Afrika. De komende weken ga ik nog extra genieten van al het moois wat dit land te bieden heeft. Van de kinderen en van ons gezellige team. Volgende week vertrekt Hanke al weer naar Nederland. Daar worden zeker wat tranen gelaten en dinsdag komen er weer drie nieuwe vrijwilligers.
Tot de volgende keer!
Veel liefs
Gerrinda
Komt het voorjaarszonnetje er in Nederland al een beetje door? De tijd vliegt! Vandaag over precies 3 weken hoop ik weer voet op Nederlandse bodem te zetten. Soms heb ik echt van die momenten dat ik al een brok in mijn keel krijg bij het idee alleen al om afscheid te moeten nemen van de kinderen en natuurlijk die super aunties. Aan de andere kant kijk ik er ook erg naar uit om iedereen in Nederland weer te zien.
De afgelopen paar weken heb ik weer het nodige meegemaakt en beleeft. Zal jullie meenemen in een paar van die momenten.
Zo heb ik weer een dag in het ziekenhuis doorgebracht. Wat een belevenis. Één van de jongste kinderen viel en had een gat ik zijn hoofd. Samen met auntie Rieneke zijn we eerst naar de huisarts geweest. Helaas kon zij de wond niet hechten en moesten we alsnog naar het ziekenhuis. Daar aangekomen was het al eerst een zoektocht naar de eerste hulp. Wegwijzers zoals we die in Nederland kennen hebben kennen ze daar niet. Eindelijk na een hele rit door het ziekenhuis kwamen we aan op de eerste hulp. Daar moet je dan bij een kerel die denkt dat hij leuk is het kind aanmelden. De regel is dan dat één persoon met het kind naar binnen gaat en de andere moet in een wachtkamer blijven zitten. Rieneke ging dus met H. mee en ik bleef in een wachtkamer zitten. Inmiddels was het denk ik rond 11.30 uur. Ik heb mijn ogen uitgekeken. De wachtkamer waar ik zat kijk precies uit op de post waar de ambulances aankwamen. De patiënt wordt uit een ambulance gehesen, op een stoel neer gezet en voor de rest aan hun ‘lot’ over gelaten. Of dan moet er eerst een half uur gezocht worden naar een rolstoel. Om 12.00 uur zal ik Rieneke met H. al langs lopen. Dat ging dus mooi snel. Ook één van die bewakers kwam naar mij toe dat ze al bijna klaar waren. Vervolgens ging iedereen een uur pauze houden en moesten wij dus maar wachten op een tetanusspuit. Komt er ook nog een half dronken gozer binnen die helemaal tegen mij begint te schreeuwen. Verstand op nul en gewoon doorlezen in het boek wat ik voor de zekerheid maar mee had genomen. Na twee uur wachten op een tetanusspijt konden we eindelijk terug naar huis. Dat was een bijzonder dagje ziekenhuis.
Een Zimbabwaanse kerkdienst is ook een belevenis om nooit meer te vergeten. De werkgelegenheid in Zimbabwe is zo slecht dat veel mensen naar Zuid-Afrika komen om hier te werken. Dus ook bij Goeie Hoop werken een aantal Zimbabwaanse vrouwen. Met één van die vrouwen ben ik op een zondagochtend mee geweest naar de kerk. De cultuur is daar zo dat iedereen moet verstaan wat je zegt. De gebeden worden daar heel intens beleeft en sommige mensen schreeuwen echt letterlijk. Voor ons komt dat misschien heel oneerbiedig over maar als je ziet met wat voor intense dat gebeden wordt, wordt je er zelf stil van. Ook als er gepredikt wordt gaat dat met zo’n enorme stemverheffing dat je na 4 uur in de kerk te hebben gezeten je oren er echt aan fluiten.
Ook is er weer enorm veel gelachen samen met de kinderen. Zet vijfentwintig kinderen, zeven Hollandse aunties en twee Italiaanse clowns in een schuur en je hebt pret voor honderd. De tranen rolden echt over mijn wangen van het lachen. De kinderen die vol ongeloof zaten te kijken hoe ze die trucs toch wel niet voor elkaar kregen. En wij die doorhadden hoe klungelig die clowns waren en natuurlijk de reacties en ongeloof op het gezicht van de kinderen. Gigantisch lachen.
Of naar een heuse Valentijnsparty gaan. Valentijn wordt hier heel anders gevierd dan in Nederland. Het is een dag van liefde. Dat je, je naaste bedankt en koester omdat ze er voor je zijn. Zo moesten alle kinderen in het rood/wit naar school en hadden wij voor alle kinderen een lolly met een lief briefje op hun bed gelegd. Maar één van de aunties van beneden nodigde ons uit voor een valentijnsparty van haar kerk. Na eerst wat terughoudend te hebben gereageerd hebben we toch ingestemd om mee te gaan. Samen met Rieneke, Willemijn en Arjanne was het al eerst een zoektocht waar we precies moesten zijn. In elke kerk was namelijk een valentijnsparty en welke kerk moesten we hebben? Uiteindelijk hebben we het toch gevonden en stond ons een gezellig avond te wachten met heerlijke Afrikaanse hapjes. Bijzonder om te ervaren hoe de echte Afrikaner dit feest beleeft. Baie dankie auntie Ursula!
Samen met de aunties heb ik weer het nodige ondernomen naar de musical Sound of Music, een rugbywedstijd bekijken in een gigantisch stadion, braaien op ons balkon, kroketten eten in Stellenbosch te veel om op te noemen.
Helaas hebben wij ook afscheid moeten nemen. Allereerst van M. met een stralend gezicht kwam ze samen met haar adoptieouders aan bij Goeie Hoop voor haar afscheidsfeestje. Mooi om te zien dat zo’n vrolijk meisje een goede toekomst tegemoet gaat. De kinderen hebben gezongen en gedanst en natuurlijk hebben de aunties nog even flink geknuffeld met M. Wonderlijk hoe Gods weg gaat in het leven van dit jonge meisje. Maar ook hebben we afscheid moeten nemen van auntie Linda. Na een aantal jaren te hebben gewerkt hier in Goeie Hoop gaat zij terug naar haar man en kinderen in Zimbabwe.
Voor mij breekt nu echt de laatste fase aan in Zuid-Afrika. De komende weken ga ik nog extra genieten van al het moois wat dit land te bieden heeft. Van de kinderen en van ons gezellige team. Volgende week vertrekt Hanke al weer naar Nederland. Daar worden zeker wat tranen gelaten en dinsdag komen er weer drie nieuwe vrijwilligers.
Tot de volgende keer!
Veel liefs
Gerrinda
-
04 Maart 2014 - 11:35
Corine:
Hai hai...wat een verhalen zeg. Heel wat beleefd daar dus. Geniet er nog even flink van en wij staan je op te wachten hoor -
04 Maart 2014 - 11:49
Mama:
Wat een leuk verhaal Gerrinda , echt een hele leuke ervaring. we kijken uit naar je thuiskomst, het duurt nu wel een beetje lang.
Maar ik heb niet zo veel te vertellen want ik heb je gisteren nog gesproken.
Groetjes xxx
-
04 Maart 2014 - 18:02
Diny Ligtenberg - Veldhuis:
Mooi verhaal Gerrinda je maakt wat mee.
Hier is alles oke
groetjes tante Diny -
04 Maart 2014 - 18:44
De4devriesjes:
Hoihoi,
Weer geweldige dingen beleefd! Je maakt daar meer mee in een paar maand, dan hier in een heel jaar. Of dat komt natuurlijk omdat de cultuur zo anders is. Mooi om te lezen dat, eigenlijk op een paar uurtjes vliegen, de dingen zo anders beleefd worden dan hier. Mooi voor jou ook om dat allemaal mee te mogen maken.
Gisteren was ik nog even bij opa en oma en jouw mooie kaart (met foto) staat midden in de keuken. Ze zijn blij dat "hun" meisje bijna weer thuiskomt! Ze kunnen niet wachten.
Tot gauw .Dan horen we vast nog veel meer mooie verhalen.
Groetjes Jolanda
-
04 Maart 2014 - 18:52
Pa:
hoi Gerrinda,
supper wat je mee maakt. we zien met belangstelling je aan komst op schiphol te gemoet.
groeten
pa -
04 Maart 2014 - 22:03
Jan En Herma:
Ha die Gerrinda,
Wat beleef jij toch veel zeg. We lezen het met genoegen. Soms ook wel verdrietige dingen he. Maar je kunt ook genieten van alles wat je meemaakt. Wat fijn dat je al gauw weer thuis komt . Je zult Afrika straks nog gaan missen. Dat vond Margreet ook, zoals ze vertelde. Nog en paar weken en dan ga je weer op huis aan. En we hopen dat je terug reis voorspoedig mag verlopen.
Gerrinda we wensen je nog het allerbeste en tot gauw.
Groetjes uit de Tuinstraat. -
05 Maart 2014 - 19:42
Christiaan:
Gerrinda , in één woord FANTASTISCH wat je allemaal meemaakt . ik krijg ook weer zin om te gaan als ik zulke dingen lees . nou doe rustig aan en tot ziens.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
